İyi yetişmiş bir insan derken bence aklını, vicdanını, ruhunu. kalbini dengeli tutan demek istiyoruz.. bir insan sadece vicdanını kullanırsa kendine zarar verir,sadece kalbini kullanırsa gene kendine zarar verir. ruhunu gene kendine zarar verir.. ama gene de hepsinde bir renk vardır.. Sadece aklını kullanmayı öğrenmiş bir
Şımarmak insanın doğal ihtiyaçlarından biri değil mi? Bana öyle geliyor. Suyunu çıkarıp,yapmacık davranışlardan bahstmiyorum.Aslında şımarmak istemediğin şeyleri belkide yapmayacağım sen yap diyebilmek..Belki de kızdığında birşeye,karşıdakine kendince atar yapmak..ne bileyim..gene kendim anlıyorumda açıklayabiliyor muyum?İnsanın en çok şımarma lüksünün olduğu ortam ailesi..büyüdükce onların şımaracak kimsesi kalmadığı için
İnsan muhakkak bir sürü şeye üzülüyordur. Ama ben sağlıkla ilgili kötü haber aldığımda, kendimin sevdiklerimin bir de duygularımla oynandığında çok üzülüyorum..aslında herşeyin farklı olduğunu anladığımda..
Her şey mübarek bir cuma günü kurabiye kemirirken, sol böğrüme bıçağın saplanmasıyla başladı. Klavyenin üzerine yığıldım. Beyne bir müddet oksijen gitmemiş olmalı ki, kurabiyenin yan etkisi sandım..Bir şekilde doktora gitmeyi başardım. Kalp krizinden şüphelenen doktor ekg çekti. sonuç temiz. Derken bir pazar gecesi çığlıkla yerimden
Araf cennetle cehennem arasındaki yer..Yani ilk okul derslerinde böyle öğrendik en azından..Araf eskiler için meczupların yeriydi..Bugün herkes arafta kalmayı seçiyor..Çünkü sorumluluk almak istemiyor kimse..Aslında çocukların yetişştirilme tarzıyla da ilgili.Çoğu anne baba çocukların bedensel ihtiyaçlarını karşılayıp,önlerine her türlü olanağı koyarken , yaşama dair bir felsefe geliştirmelerine