Günlük hayatta insanlar gelip dertlerinden,üzüntülerinden bahsettiklerinde “geçer üzülme ” deyip kapatıyorsun konuyu.Ama bazen konuşmalarına bile gerek kalmıyor gözlerinden okuyorsun hüzünlerini.Bu insanlara dakikalarca odaklanıp kalıyorum..dertleri kendi derdimmiş gibi paralıyorum kendimi..Neyin var diye sorma gereği duymuyorum.Neyinin olduğu önemli değil ki, üzülmüş belli..Senin birşeyleri ifade etmen yetmiyor sonuçta karşıdakinin anladığı kadarsın..ve ben gerçekten anlıyorum samimi hüzünleri..Üzüntünün hası çingene değildir belli etmez kendini..Nicekere ağlamaklı olursun , içine akıtırsın gözyaşlarını..en uygun insansızlıkta patlar şimşeklerin..Bu kadar girizgahtan sonra evet herkes yaşamıştır bunu şekerim..Bazen bir konuda suçunun olması iyidir biliyormusun..Çünkü düşündüğünde karşıdakine hak verir, dindirirsin üzüntülerini bir kuplecikte olsa..Neyin nasıl olduğunu anlamadığında,nasıl bu hale geldi deyip sorguladığında, düşünüp düşünüp ben ne yaptım ki dediğinde sadece böğrünü yara yara bir tren geçer içinden, önününde uçuşan kuşları trolleyerek..çırpınan kuşlarda biter içinde.. belkide gerçek hüzünlerin bu kuş katliyamıyla çok yakından ilgisi vardır ha ne dersin?kızım manyyak değilim..ama olayları imgelemeden anlatabilen biri değilim.hisettiğim şeyi çok yoğun hissediyorum..bunu anlatmakta bazen kelimelerin basireti bağlanıyormuş gibi geliyor..bi şekilde elimde olmadan imgeliyorum..