Sessizlik gizemdir.Gizem karşıdakinin keşfetmek için çabalaması..çaba ise ilgidir bi nevi..aynen öyle…nerde olursa olsun cool görünmek isteyen insanlar ,cahilliğini gizlemek isteyen akıllıve zekiler, karşı cinsi tavlmak isteyenler, Sevgililerine küsen sevgililer sessizleşirler…Bir amaca yönelik yapılan sessizlikleden nefffffffret ediyorum…ama insan gerçekten konuşmak istemediğinde,birinden hazzetmediğinde, gerçekten kırıldığında v.s sessizleşebilir buna itirazım yok..Kendime bazen deli kızıyorum..o kadar konuşkan biri olmama rağmen bi insanı sevmediğiysem ağzımı bıçak açmıyor..o an sinirlendiysem çok, yada üzüldüysem…zerre konuşmak gelmiyor içimden..neyse…bir arkaşın arkadaşıyla tanıştım kafenin birinde tesadüfen..Kalkınca yönümüz aynı olunca yürüme teklif etti..iyi bari dedim..lakin nasıl içim içimi yiyor anlatamam…o kadar sıkılıyorum ki yürüyor olmaktan bile…kafamda geçen şeyleri şuraya yazsam deli diye bi daha görüşmessiniz…yağmuru ve yağmuru o kadar severim…yağmura bile uyuz oldum…Birden nerden çıktı yaaaa……demişim …onca dakika sessizlikten sonra…o dakikaya kadar hep bir çaba vardı bebede…konuşmak için benimle…isyanımı duyunca ne nerden çıktı dedi…yağmur dedim…(sen diyemedim haliyle)…bilmiş bilmiş olur nisanda böyle dedi…niye yağmuru sevmezmisin diye bir soru sorunca kendimi türk filimlerinde tanışan tipler gibi hissettim…
yoooo dedim “bazen beni temizliyormuş gibi hissederken, bazende sanki çekip küçülecekmişim gibi geliyor yağmurda gezerken ”
yüzüme bakışı çok komikti..bozulmasın diye şöyle etrafa bakarak saçmalayan salak ayağına yattım…bebe orda notumu verdi…cidden bi salak olduğumdan emin…bu sefer o sessizleşti..ne demek istediğimi anlamadı muhtemel…aslında yağmuru bazen severken bazen sevmediğimi dile getirmek için hissettiğim şeyi söyledim..sonra kendime kızdım..severim yada sevmem de geç yani demi…evet bir adayı daha böylece harcamış olduk.