İnsan bir derde düştüğünde, sağlık olur, parasızlık olur,işsizlik olur,aşk olur..Herhangi bir dert farketmez..Onu o an o dertten kurtaran birşey bir ömür boyu doğru olanmış gibi gelir…Evet psikoloji aynen böyledir…Ama senin o an çare olarak görüp sarıldığın şey, bir müddet sonra sancıtarak üstüne gelmeye başlar..Vaktiyle evlenebilmek için ,ilk bulduğu işe giren arkadaşıma, canıma ,dostuma çok dil döktüm…atlama hemen öyle…yılların geçer o işyerinde.. öyle kolay kolay bırakamassında.İş değiştirmek zor..dedimde.Beynimi yiyosun diye bi müddet benimle görüşmedi bile..bugün ağlayınca bunalımdan üzüldüm kendisine…çok pişman…Sıkıntına o anda çare olan şey her zaman doğru olan yada her zaman çare olacak olan değildir…İnsanın ruhunuda,kalbinide herşeyini beyin yönetir..beyin akıllı bulur,beyin algılar beyin yapar…Ama kalbiyle düşünmek demek ; kıçını kurtarma uğruna hep garantici davranmamaktır..sana manevi olarak iyi gelecek olanı seçmektir..bi adam ben kalbimle düşünüyorum diyorsa, milletin anladığı gibi aklımı devre dışı bırakıyorum anlamında değildir..bazen sana iyi gelecek şeyler için risk almak, zorluk çekmektir..bunları göze almaktır…Akıllı olmakta tamamen sorun çıkmama üzerine dir…evet o an için en akıllıcası oydu..Sevmediğin bir işe sırf para kazanmak için girmiş olmak..uzun vadede daha acı veriyor gördüğün gibi..Maddesel eksiklikler gün gelip giderilebilirde, maneviyat olarak yitirdiklerin anca sende derin ego yaratarak gider..yoksa beyin acayip bir organ herşeye hükmediyor..İstsin başaramıyacağı şey yok..Seni ve ruhunu eze eze kabul ettirir alıştırır herşeye…Bir ailenin çocuğa vereceği en büyük özgürlük,hata yapma özgürlüğüdür..Hata yapmaktan korkmassasn ideallerin, sevdiğin şeyler üzerine, bunalmadan mutlu olursun…Akıl delisi olursan hep kıçımı kurtarayım, en doğrusunu yapayım, sorun olmasın,hata olmasın, dersen anca hayatı boşa tüketirsin…Ama söylediğin gibi çaresiz değilsin…bak gene en akıllıcasını yapmaya çalıştığın için bunalımdasın…huyun batsın emi:)