İnsan en büyük hatayı hep en doğrusu bu dediği anda yapıyor…bu konıtlanmış bi gerçek…işte bu yüzden insan belkide kızdığında aklına gelen ağzına gelen herşeyi saymamalı…insan o an o buhranla yapıyor ..3 dakikada verdiği kararın ceremesini acı şekilde keşke yapmasaydım diye çekiyor..her defasında kendine söz veriyor…öfkelenince gene aynı gene aynı…insan bunu nasıl başarıyoki…insan hasas olduğu kişilerde bunu nasıl başarır ki?o kızgınlık öfkeyle gözüne herşeyi alıyor…dünyayı umursamıyor…ama sonrasında, sakinleşince ben ne yaptım oluyor…sonra için hergün biraz daha şişiyo..Aslında herkes böyle şeyler düşünüo ama cidden akıllı insanlar böyle şeyler yapmıyorlar…teyzem aklıma gelio hep..kadının akıllısı asla düşünüp tartmadan sonucun ne olacağını bilmeden konuşmaz derdi..ne bilim gözüm böyle akıllı falan olmaktada değil ama yine de yapmasaydım keşke diyor insan işte..Kiminin öfkesi diline vurur kiminin davranışına..ben öfkelendiğinde karar verip uygulayan değilim..öfkelendiğimde sadece dilime vuruyor..sözün geridönüşü her zaman vardır..ama kararın yok..bazılarıda öfkelenince karar alıp uyguluyolar..allahtan bu tarafım yok..yoksa yanmıştım her alanda..