Nefret etme yaşlarını geçtik be ya..niye nefret edelim..üzülüyoruz sadecebazı şeyleri..niye böyle oldu diye..çocukken bunu göstere göstere yaşardık,büyüdükçe maskeliyoruz kendimizi..yaralarımızı göstermek istemiyoruz..biliyoruzki anlayacak insan anlar..anlamayacak insana ne yapsan boş..nefret etmiyoruz,edemiyoruz..çünkü büyüdükçe kendimizinde mutlaka suçlu olduğu tarafları görüyoruz..kimse masum değilki..olsak illaki nefret ederiz belki..ben hep evrenin,tanrının yani kim neye inanıyorsa onun , gönlünd geçirdiği şeyleri şans olarak ayağına getirdiğine inanırım..bu önüne gelen şansı değerlendirirsin yada değerlendirmessin bu senin elinde.. Değerlerdiğinde kendine özgü,orjinal bi hayat yaşarsın değerlendirmediğinde içinde kalan bu şansların yarattığı pişmanlıktan tırmalaya tırmalaya şans yaratmaya çalışırsın..yani sevmediğin şeyleri kendini xorla sevdirmeye çalışırken bulursun..zorla olan şeyler emek ister..emek kıymetlidir..emek verdiğin şeyden vazgeçmek de..emek vere vere sevmekle,sevdiğin şeyler için emek vermek farklıdır. Yani çiçeğim 32 yaşındaki bi yetişkine bu nefret dolu soylemler yakışmıyo…su akar yolunu bulur..bazı şeylerin şansı güzeldir..kızım biri sana sen benim en büyük emeğimsin desemi hoşuna gider,sen benim en büyük şandımsın dese mi..:):)