“(…) ‘Öyle bir şey yazarsın ki,’ dedi, ‘başlı başına müthiş gelir sana, tekrar tekrar okursun. Bırakıp gidersin sonra cümleyi; akşam döndüğünde ne bulacağından emin, sevinçle koşarsın masana. Bir daha okursun, sonra bir daha okursun, hikayenden apayrı, kendi başına çaresiz kelimelere çarpar, şaşarsın.
Onu yalnız bırakmaya kıyamazsın, ama o gitmek istiyordur. Bütünün anlamı bozulmamıştır, bir zedelenmeden söz edilebilir belki.’
Artık bir şeylerin kaybolduğundan söz etmeyecek kadar olgunlaşmış birine benziyordu, ama yanılabilir insan…”
Mehmet Güreli
Hayaller ve Sokaklar