Dün gece dilekçe yazmak için a4 kağıt ararken çekmecede kocaaaaman bir poşet gördüm..Üzerine asetatlı kalemle idile ait belgeler yazıyor..Aynısından bi de kardeşim için hazırlanmış..Merak ettim “ulan ne belgem var benim bu kadar” diye.Döktüm poşeti..taaa çocukluktan doktor dosyamdan, ilkokul karnelerimden,sınav giriş belgelerimden,pasolarımdan, eski sağlık filmlerimden aldığım hasta sevklerine kadar hepsi tarih sırasına göre dizilmiş..zımbalamış saklanmış…tabiki opsesif babamın işi..ya şaka bi tarafa adama kızıyoruz ama ne güzel bi hediye…oturdum gece gece döktüm güle güle hepsine baktım..Lakin içinde bi de 1993 yılında tuttuğum ajanda şeklinde günlük de var..Abowww dedim…bunun ne işi var…Kesin okudular bunu..ya işte günlük tutmanın en kötü tarafı..Eğer uyku çökmesseydi tek tek sayfa sayfa okuyacaktım..Ama saat 3 olmuştu..DEnk gelenlerden bir sayfa koymak istedim buraya..Çünkü o kadar manyakça ve psikopatça geldiki..acaba hangi ruh haliyle yaptım..:):)KEndimce bi zafer kazanmışım…tutmuş elimi çizmişim..zafer işareti şeklinde..Yetmemiş, etrafını havyayla yakmışım..Fakat tipik idil üşengeçliği sonunu getirememişim..yakma işlemi yarım kalmış..allahım daha neler komedii…

tarih de 08 aralık 1993:)