bugün özlemek üzerine cemal süreyadan epeyce dize okudum…yani paylaşımlardan facebooktaki..özlemeyi seven insanlar var..kafasına tükirim ben onların…özlerken nasıl sakinliklerini koruyabiliyorlar..düşünsene birini özlüyosun sanki herşey onun yanındaymış gibi bi sen yokmuşsun gibi geliyor..etrafındaki insanlara gülümsüyor ama sana gülümsemiyor..başkalarının omuzuna dokunuyor ama senin dokunamıyor..gibi gibi…bi sürü şey…seni bu duruma getirdiği için paralamk istersin ne sakin kalması…özledim demek çaremi?giderirmi?tehlikelidir sizi özleyen insana darbe indirmek..o çaresizlik ve kırgınlıkla bi daha arkasına bakmayabilir.bravo özleyip özleyip sakin kalabilene..ben özlediğimde lanet ediyorum herşeye,dinmiyo içimdeki öfke..sonra bi çaresizlikle omuzlarım düşüyo….tüm özlemek iyi oluyo yaaaaa…diyen arkadaşlarıma gelsin…”Özlemek ne garip.. Ölüyorum sanıyorsun,ama ölmüyorsun” “Özlemek, ölmekten sadece iki harf fazla be çocuk” “Özledim.. Söyleyeceklerim bu kadar, kısa ve derin” diyen süreya bu konuda en güzel dizelri yazmış..yani en gerçekci
velasıl özlemek iyi değil canlarım..