herkese acil bi tutam felsefe
Lise çağlarındaydım.15 16 yaşlarımda.Babam bir kitap verdi.Descartes in “Method üzerine konuşma”.Onada lise öğretmeni hediye etmiş.Rengi sapsarı olmuş bir kitap.Okudum.Pek bir şey anlamadım.Felsefeye merak sardım.Hemen gittim Sofinin Dünyası adlı o dönem en çok satanlar listesinde yer alan kitabı aldım.Gene pek bir şey anlamadım.Derken derken felsefenin tadını aldım.Derken psikolojiye dadandım.Anlamaya başladım.Bana en büyük kazancı felsefenin(aman aman bir okuyucu değilim),insanları gerçekten anlayabilmek.Bunun için tam ciddi anlamda 14 sene emek verdim.Sonuçta bu hayatın gerçeği mutlu ve giderek iyi bir insan olabilmek.Öncelikli olarak kendi çıkarın için iyi bir insan olmalısın.İyi olmadan kendini sevemezsin.Sevmeden kendini,hiç kimsenin seni yürekten sevebilme ihtimaline bile inanmazsın.Hep sevenlerine şüpheyle bakarsın.Sanki aldatılacakmış gibi.Arkadan vurulacakmış gibi.(kör kendinden bilirmiş lafı doğru yani:)Sözcükler önemsizdir kimi zaman.İnsanı gerçekten anlayabilmişsen eğer.En incitici sözler vız gelir tırs gider.Özüyle ilgilenirsin karşıdakinin.Tabi bir ayrıntıyı gözden kaçırmamak gerekir.Karşıdakinin böyle bir yatisi yoksa,inatçı,takıntılı,gurursuz bir insan izlenimi bırakırsın.Ama bir türlü açıklamasını yapamazsın.Yaparsan herşeyin büyüsü bozulur çünkü.Yapmadıkça kendi çıkarların için alttan alıyor izlenimi bırakırsın.Oysaki bütün mesele empati kurabilmekte.Gün gelip kesildiğinde sözcükler.Selam bile vermeye düşünür hale geldiğinde insan,bilirki artık istenmez.işte gururda ,inatta bu noktada devreye girer.Hiç bir şey gururdan daha ağır basmaz…