Made with love by

İdilonline
insanlar tırlattı iyice…
1932
post-template-default,single,single-post,postid-1932,single-format-standard,stockholm-core-2.0.2,select-theme-ver-6.1,ajax_fade,page_not_loaded,side_area_slide_with_content,,qode_menu_center,wpb-js-composer js-comp-ver-6.4.1,vc_responsive
Title Image

insanlar tırlattı iyice…

insanlar tırlattı iyice…

yer:yenimahalle otobüs durağı
öyle bir güneş var anlatamam.geçtim bir ağacın altına,gölgede kitap okuyarak otobüs beklemekteyim.yanımda,yerde ,bembeyaz uzanmış bir kedicik.İçli içli miyavlamakta.Elinde tespihiyle bir amca yanıma sokuldu.Korktum.
amca:senin mi?
ben:efendim?
amca:kedi senin mi?
ben:hayır.Tanımıyorum.(kedinin nesini tanıyacaksam)
amca:Eeee.Bu zilli niye yol ortasında boylu boyunca yatıyor.
ben:hiç bir fikrim yok.
—–Tırstım adamdan.Hemen topukladım. Bir durak öteye gittim.Bu huyumdan nefret ediyorum.Hemen huylanıyorum insanlardan.İyide kardeşim, kedinin hesabını niye bana sorarsın.Kaldı ki kedinin zilliği de nesi?Diğer bir konu…Niye hep ben…Niye böyle arzalar bana denk geliyor….