Kankam kendim
Saat 17.30.Herkes çıktı evine gitmek üzere işyerinde.Ben kendimle başbaşa kaldım.Güzeldir insanın kendiyle kalması.Mesela canım kahve istedi,kendimle kahve içiyoruz.İtiraz etmedi ,ben çay tercih ederim demedi mesela.Ben ne düşünürsem o destekledi.Açmışım bangır bangır klasik müziğimi,gıgı bile çıkmadı “güzelmiş çok “dedi.Taverna dinleyelim diye tutturmadı.Ha taverna dinliyor olsam,ona da itiraz etmezdi.Bir aşk konusunda anlaşamıyoruz kendimle.Ben diyorum “boşver hayatta değmez acı çekmeye”.Kendim kıyamıyor hiçbirşeye.Ben onu sindirmesini,susturmasını bilirim ama,aramı bozmak istemiyorum kendimle.En nihayetinde kaç yıllık ikiliyiz.Kafa kafaya vermişiz her dertte.Değermi bunun için kendini üzmeye.Bilgisayarda komik birşey izledim,valla kendimde güldü benimle birlikte.OOO espri anlayışlarımız da çok aynı kendimle.Telefonum çaldı.Bakacaktım ki,kendim boşver biraz daha beraber vakit geçirelim dedi.Olur dedim.Kırmadım kendisini.Zira kırmaya gelmezdi.Kafası atarsa çekip giderdi.O vakit kendi olamamış ben neye yarardım ki?
Vay be insanın kendisiyle vakit geçirirken bu hazzı abartması çok tehlikeli.Demek ki yalnız insanların tek dostu kendisi.Gerçi bu da birşey.Kendi olamamış insanlar da mevcut bir hayli.Kendini aşırı düşünme bencilik.Bu duygu böyle böyle sinsice başlayıp,gelişiyor demek ki.Bencilliğin sonu sevilmemek.Sevilmemenin sonu,sevmeyenlerden öç alırcasına sevmemek tabi ki.
Bu arada kendimi ikna ettim.Geri döndüm cevaplamadığım telefona.Şimdi arkadaşımla buluşacağım.Kendimden özür diliyorum.Bu kadar muhabbet yeter seninle.Fazlası bozar ikimizi de.