öyle içimden geldi..
Uzun süreden sonra konuşunca anladım.Zordur sevdiklerinle arana mesafe koymak.ZAten kendi kendine yapman mümkün değildir.Karşıdan böyle bir davranış gelmedikçe.Lakin bir müddet sonra karşıdakinin kurallarına göre oynaman gerekir.Yoksa hep yara alan kendin olursun.Önceleri ne kadar üzülsede insan ,sonradan, yani bir eşik değerini aşınca,aldırmazlaşıyor.Böyle böyle zedelenir ilişkiler.Böyle böyle ruhsuzlaşır insan.Zedelendiğini düşündüğünde,öleceğini hissedecek kadar üzüldüğün ilişkilerde,karşıdakinin davranışlarında aslında bir hiç olduğunu anladığında,buna inandığında, yani hiçlik duygusu çöktüğünde, malesef beraberinde öfkeyide getiriyor.ve öfke her türlü olumsuzluğu ilke edindiriyor insana.Bir adım sonrası “bu insana nasıl bu kadar değer verdim” diye sormak kendine.Bütün gayretin bu aşamaya gelmemek oluyor birden.çünkü çok iyi bildiğin bir şey vardır ki;Gidilen yollardan dönülmez geri….