Gökyüzü neden maviydi?
Gökyüzü neden maviydi?
Sayfalar dolusu yazı yazman gerekir tanımlayabilmek için özgürlüğü. Oysa baktın mı gökyüzüne, iliklerine kadar hissedersin nedir özgürlük; yazarlar gibi kelimelere dökemesen de. Uzayın demosudur gökyüzü. Hayaline sığmaz uçsuz bucaksızlığı. Ve anlarsın ki kum tanesisin evrende. Haddini bildirir sana gökyüzü kızmadan naifçe. Dünyanın en mütevazı insanı olmuşsundur birdenbire. Mütevazılığın ağırlığıyla takılır gözün tayyarelere. İnsanoğlu neler yapıyor diye konuşursun, tayyarelerin süzülüşüne bakarak kendinle. İşte o an, mütevazılığın dibinde, istedim mi her şeyi yapabileceğin inancı zerk edilir zihnine. Özgür, mütevazı, inançlı ve hırslı biri oluverirsin beş dakika içinde bilinçsizce. Yeter ki bak gökyüzüne. Bütün bu kavramları sorgulatan muazzam mavilik, “neden mavi” sorusunu hak etmiyor mudur sizce?
Her çocuk hayatında bir kere sormuştur “Gökyüzü neden mavi” diye. Sormuştur da, çoğu usulca çocukluk işte diyerek armağan etmiştir sorusunu çocukluğuna büyüyünce, cevaplayamayan yetişkinler sayesinde. Bilse ki armağan edilemeyecek kadar kıymetli bir sorudur, kendini keşfetmenin yoludur. Evrendeki yerini keşfedemeyen neyi keşfedebilir.
Ben de yerimi gökyüzüyle tayin edenlerdenim. Ayı yalama isteğinden tutun da, dünyaya dışardan merdiven dayamaya kadar tüm çılgınca düşüncelerle giriş yaptım astronomiye. En büyük şansım gökyüzü neden mavi sorusunu açıklayacak bir ebeveynimin olmasıydı. Tek ihtiyaç bu sorunun cevabıydı. Gerisi çorap söküğü gibi gelecekti. Sorgulama bir çocuğun profesyonel işiydi. Astronomi ise sorgulamanın içgüdüsüydü. Zira doğduğumdan beri gökyüzü tepemdeydi ve güneşten gelen farklı renklerdeki (dalga boylarındaki) ışığın farklı oranlarda saçılmasının sonucu maviydi. Bir sonraki soru olan dalga boyu nedir diyebilmek Özgür ruhlu, mütevazı ve meraklı olmayı gerektirmez mi?
Astronominin benim için ne demek olduğunu tarif etmeye çalıştım kendimce..