Dün 18 senelik arkadışmla uzun uzun sohbet ettik..Ulan görüştüğüm insan ama Allah bana nasıl bir çene verdiyse her defasında konuşacak birşey buluyoruz..Benim de bir aram yok…SEvmedimmi susarım, sevdimmi çenem yerlerde gezer..Bebişim sevmesem seni kafanı mikermiyim(senin tabirinle)…..Evlenirsem bir gün adama yazıkmış çenemden..Korkma..Elin oğlu senin gibi sabretmez..Sıkar atar boğazımı 2 günde..Ben de paşa paşa susmayı aralarda “hayatım bi emrin varmıydı..aç mısın..susadın mı” falan derim..yırtarım…Neyse….Yazdığım şeylerin doğruluğunu idda etmiyorum…Sadece düşüncelerim..En azından bugünki düşüncelerim..10 sene sonra muhtemelen ayyyyyyyyyyy neler saçmalamışım diyeceğim..Ben hep insanın mutlu olması için bir nesnenin varolması gerektiğini düşünürüm..Aslında hayat onun etrafında döner onun için gibi gelir..MEsela anneler için bu nesne çocuklarıdır..Bir başkası iççin piyanosudur..başkası için dansdır..Bir başkası için de başka bir insandır..İnsan nesnesizde yaşar elbet ama sıradan öyle huzurlu bir hayat içerir…HAyatında bir nesne olduğunda senin için keyif ve mutluluk kaynağıdır..Sende kendin için öyle düşün senin ki de insan..İnsan başka bir insanı bu şekilde gördüğünde demekki kendini beğendirmek, onu mutlu edebilmek, sevdiği şeyleri yapabilmek için hayata keyifle bağlanıyor..Durumun bundan ibaret şekerim:):)Takıntı başka bişey bence..takık olsan derdik:)