Çocukluğumdan beri aklıma geleni pat pat söylemişimdir.hele doğru gördüğümü söylemekten zerre geri durmam..her doğru söylenmezmiş..cidden insanı vicdanen rahatsız ediyormuş..İnsanların gıyabında, arkalarından şöyle böyle diye konuşmak ne kadar üzülsende ,kızsanda acayip yanlış..insan bazen kendine hakim olamıyor..üzerine çöken vicdan azabı, kendine yakıştıramann verdiği rahatsızlık uyutmuyor gece…kızdım kendime..dedim benim gözlemlerimlemi dönüyor insanların hayatı diye…kendimi hırslarına yenilen gerizekalılar gibi hissettim..oysa hiçbişeyi hırsla kötü niyetle söylemedim..sadece doğru gördüklerimi söyledim…insanlar yaşarlar ve görürler..buna senin yorum yapma gibi bi hakkın yok dedim kendime..böyle yapınca doğru yanlış farketmez insanlar bi hayat kurmaya çalışıyorlar da böyle kıyıdan köşeden rahatsız ederek dahil olmaya çalışıyormuş gibi hissettim kendimi..çok kızdım kendime çokkk…ben bu değilim dedim..ama bu farklı bi durum ne yapayım..şu kafayla o ana dönseydim, insanların içinde olduğu amaçlar için tek klime etmezdim..ne kadar doğruluğundan emin olsamda…ne kadar zehir gibi haklı olsamda..insan yaşamadan bilmiyor..doğrudur..belki mecburiyet insanları böyle şeylere razı gelip, görmezden gelmeye de itiyodur…ben bu ayrıntıyı kaçırdım konuşurken işte…vicdan azabından gece uyuyamamak kötü ..çok kötü hemde…