ilkokula başlayana kadar ayı hep dedem zannederdim..balkonun korkuluğuna çenemi koyar uzun uzun bakardım…bir kaç yıl içinde dedem olmadığını ama bana ait bi cisim olduğunu farkettim..biraz daha büyüdüğümde benim olmadığını bütün çocuklara ait olduğunu düşünüp ,büyüdüğümde bi gün zimmetime geçirceğime yürekten inanırdım:)astronomi okumakla birlrlikte evrensel bir büyüklük olduğundan emin oldum..benim zekada anca bu kadar işte..(son kısım dışında çocukluğumda düşündüğüm herşey doğrudur..çocuğa ay dede dersen çocuk dedesi zanneder))…lakin 7 yaşından beri değişmeyen bişe varki hala en güzel iletişim aracıdır benim için..yüzyıllardır arkadaşlarım usandılar bu ay sevdamdan..ama çok içimden geldi ay severlerin,onunla en güzel en romantik en içten iletişimini kuranların yanaklarından öpüyorum..bu arada hala tavana asmam gereken bir ayımında olduğunu unutmuş değilim…