bana biri, diğerini affedilmeyecek gibi incittiğinde, hala konuşup görüşüyor olma olgunluğu şaşırtmıyor…beni şaşırtan inciten kişinin kendisiyle hala görüşülüyor olmasını, herşeyin eskisi gibi olduğunu zannetmesi..Bu konuda seninle aynı düşünmüyorum şeker…ben küsmeyi çocukca buluyorum…yada ne bilim tarzım öyle değil…Ben iç dünyamda bişekilde hiç etmeyi, değersizleştirmeyi yeğliyorum..Aslında bunu asla kasti bilerek yapmıyorum…bu bi şekilde kendiliğinden oluyor…İnsanın içini görmeyi başaran insan çok az…GErçekten özünü anlayabilecek..SAdece rutin kurallarla ilgileniyorlar…İçimizi görmeyi başarsalar…Aslında yerleri nereyken nerelerde yer alıyorlar asıl o zaman şaşırırlar…Hala konuşmak değil bence şaşırtıcı olan…sen bülün ben olsam küsmeyi seçmezdim….hem kadınlar arasında olur büle şeyler…kafanı böyle şeylerde kullanma…için,hissettiğin şeyler ne söylüyosa onu yap…doğruyu bulun…kafanı kullandığında eni sonu insanı silersin …beyin problemler karşısında asla yapıcı değildir…beyin zorlayıcıdır…çıkarcıdır…seni hep kıçını kurtarmaya yönelik davranışlara iter…valla:)olayları akışına bırakıp , beyni zorlamadan hislerine kulak vermek en iyisidir…Suç çoğu zaman tek taraflı değildir felsefesine inanırım…Ama haklısı..Bazen insanın hiç bir günahının olmadığı durumular olabiliyor…Asıl o zamanlar işte en çok inciniyor…bağırmassan çağırmassan, posta koymassan, küsmessen, herkes kendi yoluna gibi ithamlarda bulunmasssan kimse senin incindiğine inanmıyor…aldırmadığını falan zannediyorlar…oysa sen iç dünyanda onları kalbinden alıp midene indiriyosun:):)bu belki diline vurmuyo ama konuşmana yansıyo,gülümsemene vuruyo, anlattığı şeyleri önemsememeye başlatıyo…v.s…….ama genede kusmezdim…:)bu arada kadın kadına yapılan tartışmalar harbi, ayrı bi komedi konusu:)