Geçen eni topu 2 saat görmüş bir tip sohbet ederken siz şöyle birisiniz değil mi dedi..doğrudur..iyi tahmin dedim..adam bende öyleyim dedi..söylediklerinin benimle uzaktan yakından ilgisi olmadığını baninin ben onyaylarken faltaşı gibi açılan gözlerine baksaydı anlardı…ulan dedimki ne bne büyük konfor kendini paralamadan birine he diyebilmek:)bi daha nerde görcem adamı ne istiyosa düşünsün..sorun şuki yabacı olması gerekmiyo sürekli gördüğüm biri olsada benim için önem arzetmeyen birinin dayatmalarını hemen kabul ediyorum..acayip üşeniyorum konuşmaya ama şunu farkettim çok kolay bi yaşam stili:)insan en çok ben ben ben aslında gerçekten bak gibi cümleleri önemsediklerine sevdiklerine karşı kullanıyor..yanlış anlaşılmaktan tırsıyor,üzmekten,acaba kırdımmı demekten..ne bilem..ama sürekli bi savunma halinde oluyorsun..aslında ne saçma böyle şeylerde konuşmak çok anlamsız..yeni yeni görüyorum bunu..insanların ihtiyacı sadece seni zamanla tanımak bu kadar ifade etmene gerek yok bu kadar parçalayarak kendini..böyle sürekli açıklama yaparak aslında onlara bir açıklama getirmiyorsun onları irite ediyorsun..söylediklerin çok doğru şeykler bile olsa rahatsız edici oluyorsun.durgunluğumdan moralimin bişeye bozuk olduğundan değil eleştirilere karşı sessizliğim..sadece ne kadar kendimi savunurken sinir bozucu olduğumu keşfettim..işin garibi bunu yaparken sessiz kalırken hiç zorlanmıyorum kendiliğinden oldu:):)söylediğin doğruysa doğrudur..yalnışsa zamanla ortaya çıkar…nabalım cicim..