nedensizlik
“Lise çağlarındayken köyde yaşayan halam kahvaltı sofrasında, dünyadaki tek gerçek sevgi annenin çocuğuna duyduğu sevgi demişti..Tabi o yaşlarda çok da idrak edemedim. Sadece bu lafı daha sonra şehirli kadınların da ağzından duyunca demek ki gerçeklik payı var dedim..Köylüsü şehirlisi aynı şeyi hissediyorsa diye. Köylü şehirli diye ayırma nedenim, köydeki kadınlarla şehirdeki kadınların, en azından benim çevremdeki olaylara bakışı oldukça farklıydı. Ama bu konuda hemfikirlerdi.. Yaşım biraz ilerleyince demek istedikleri şeyi çok iyi anladım.. Aslında bu duygu salt çocuk için değil genelde böyleydi..Düşündüm çok güvendiğim, kişiliğini sevdiğim, saygı duyduğum insanlar,arkadaşlarım vardı..Bunları tanımlarken nedenini biliyordum. Ama gerçekten sevdiğim arkadaşlarımda herhangi bir neden yoktu..Gerçekten birini sevmenin cidden bir nedeni yok..Sanırım sevmemenin nedenleri var…Ama sevmenin yok..Altında bir neden yatarak sevdiğin insanlarda, o neden ortadan kalktığında hiç bir şeyin eskisi gibi olmadığını görüyorsun. Oysa nedensizce sevdiğinde kaderin oluyor sanırım..Sevince seviyorsun sevmeyince sevmiyorsun işte..İnsan beyni bunu nasıl belirliyor hiç bilmiyorum..” dedim…Çeyrek asırlık arkadaşım bile beni anlamadı…Yanılıyorsun insan zihni neyi sevip sevmeyeceğini belirler dedi..Her konuda buna katılabilirim kısmen ama gerçek sevgi konusunda buna katılmıyorum..Gerçek sevginin nedeni olduğunu düşünmüyorum..Bunu ispatlayacak bilgim yok ama hissiyatım böyle..Şöyle gerçekten sevdiğim ,eğlendiğim mutlu olduğum insanları düşünüyorum..Nedeni yok cidden..Ama gün gelip sevmez olursam bunları bir nedeni olur mu bilemem..Eğer senin dediğin gibi zihnim devreye girse, belki hiç biriyle arkadaş olacak durumda bile olmam..Çekemem bile…